CRISIS is a greek word…
Πριν από μία περίπου πενταετία, ξαφνικά εμφανίστηκε στο λεξιλόγιό μας μία άγνωστη μέχρι τότε λέξη. H λέξη ήταν “οικονομική κρίση”, η οποία έγινε το επίκεντρο των συζητήσεων σε όλες τις οικογένειες και έθεσε τις ζωές μας σε μία τροχιά που κανείς μας δεν φανταζόταν!
Ποιός θα σκέπτονταν πως, σαν έκρηξη βόμβας, θα εισέρχονταν στην καθημερινότητά μας, η ανασφάλεια, ο φόβος, η μιζέρια και η συνεχής κινδυνολογία;
Ποιός θα πίστευε πως θα βομβαρδιζόμασταν καθημερινά από τόσα δεινά, από μια απαισιοδοξία, από μια κατάσταση, που όσο και αν θέλουμε να ελέγξουμε έχει ξεφύγει από τα δικά μας χέρια. Ή μήπως όχι;
Τελικά εμείς οι ίδιοι, μπορούμε να κάνουμε κάτι για να αλλάξουμε την κατάσταση ή δεν έχουμε καμία ανάμειξη σε αυτό που συμβαίνει;
Και εδώ εισέρχεται η έννοια του εθελοντισμού, της ανιδιοτελούς προσφοράς, σαν από μηχανής θεός, γιατί μέχρι τότε κανείς δεν φανταζόταν ότι οι περισσότεροι από εμάς θα έριχναν το πανίσχυρο εγώ τους, για να βοηθήσουν τους άλλους συνανθρώπους τους....
Καμιά φορά όλοι σκεπτόμαστε αν τελικά έχει επιφέρει κάτι θετικό η κρίση, εκτός από το να εξευτελίσει και να ταπεινώσει μια ολόκληρη χώρα και ίσως αυτό το θετικό, να είναι το ότι νοιώθουμε ένα, νοιώθουμε ότι στην πραγματικότητα βρισκόμαστε στην ίδια μοίρα, ερχόμαστε πιο κοντά και έχουμε την ανάγκη να βοηθήσουμε τους συνανθρώπους μας, που μας χρειάζονται και μας έχουν ανάγκη, χωρίς όμως να περιμένουμε κάτι από αυτούς, αφού ξέρουμε ότι δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτα άλλο πέρα την ευχαρίστηση, την ευγνωμοσύνη και την αγάπη, που διαβάζουμε στα πρόσωπά τους.
Ακόμη και άνθρωποι άνεργοι, άνθρωποι που δεν διαφέρουν και πολύ από αυτούς που βοηθούν, φαίνεται πως βρίσκουν στην αλληλοβοήθεια, αυτό που πραγματικά είχαν χάσει: την υπερηφάνεια και την αξιοπρέπειά τους, καθώς παύουν να πιστεύουν πως είναι άχρηστοι για την κοινωνία, αλλά θεωρούν πως συμβάλλουν σε κάτι μεγάλο και σημαντικό! Βρίσκουν λοιπόν στον εθελοντισμό την λύση του προβλήματός τους, μια πρωτοποριακή λύση, η οποία ξεφεύγει από την έννοια του χρηματισμού, καθώς από τότε που ξέσπασε η οικονομική κρίση, ασχολούμαστε ακόμη περισσότερο με αυτά απ’ότι πριν, και η οποία βασίζεται στην ψυχή, στο συναίσθημα, στον εσωτερικό μας κόσμο.
Έτσι ο εθελοντισμός φαίνεται σαν η μόνη πράξη που μας διαφοροποιεί από την αβουλία, από την άγνοια, από το να είμαστε έρμαια των καταστάσεων και αυτών που θέλουν να μας εκμεταλλευτούν, αυτών που βασίζονται στην νωθρότητα και στον εφησυχασμό μας, στην ανάγκη μας να μείνουμε εκεί που είμαστε “καλά” και να μην προσπαθήσουμε για το καλύτερο.
Η κρίση ίσως να μας κάνει να “ξυπνήσουμε”, να καταλάβουμε πως το χρήμα είναι κάτι πρόσκαιρο, που ενέχει τον κίνδυνο να μας εγκλωβίσει σε ένα καλά στεγασμένο τρυπάκι ακινησίας, αλλά μόνο οι ηθικές αξίες είναι αυτές που μπορούν να μας σώσουν, όταν όλα τα άλλα χαθούν, όπως μας διδάσκει και ο Ευριπίδης στην “Ελένη” του!
Μήπως λοιπόν η λύση είναι ακριβώς αυτή, δηλαδή να προσπαθήσουμε να συγκροτήσουμε ήθος και ειλικρινή, τίμια προσωπικότητα, να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε προσωπικά, να μάθουμε ποιοι είμαστε, να αναθεωρήσουμε ορισμένες από τις αρχές της ζωής μας. Μόνο αν αλλάξουμε προσωπικά, μπορούμε να μάθουμε να συνυπάρχουμε και να λειτουργούμε ομαδικά. Δεν μπορούμε να περιμένουμε από τους άλλους να προσπαθούν να μας σώσουν, να αλλάξουν τον κόσμο για εμάς!
Μήπως τελικά αυτό χρειαζόμαστε, δηλαδή ιδεαλιστές, οραματιστές ανθρώπους, μιας και οι απάτες, η ατιμία, η ανειλικρίνεια, η άνοδος με αθέμιτα μέσα ευθύνονται, στην ουσία για αυτή, την οικονομική κρίση; Όμως το όραμα, η ιδέα ότι μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο είναι το κύριο γνώρισμα των νέων. Αυτοί είναι η ελπίδα, αυτοί που μπορούν να απομακρυνθούν από το διαβρωμένο χαρακτήρα των μεγάλων, να δημιουργήσουν κάτι νέο και διαφορετικό, κάτι πρωτοποριακό.
Εάν δεν προβληματιστούμε, εάν δεν κοιτάξουμε το πρόβλημα κατάματα, δεν θα το αλλάξουμε. Και επειδή εμείς οι νέοι συχνά προβληματιζόμαστε, καταλαβαίνουμε ότι όλα ξεκινούν από τον άνθρωπο, ο οποίος όταν έχει θέληση και πάθος, μπορεί να αλλάξει τα πάντα.
Πού οδεύουμε λοιπόν; Στην προσωπική αυτοσυγκρότηση.
Πού στοχεύουμε; Στην κορυφή, στο να αλλάξουμε τον κόσμο με την αξία μας, στην μετάβαση σε κάτι καλύτερο μέσα από τα χέρια μας, στην επίτευξη του τέλειου, μέσα από την ψυχή μας!!
Ζησιμοπούλου Χαρούλα
Πριν από μία περίπου πενταετία, ξαφνικά εμφανίστηκε στο λεξιλόγιό μας μία άγνωστη μέχρι τότε λέξη. H λέξη ήταν “οικονομική κρίση”, η οποία έγινε το επίκεντρο των συζητήσεων σε όλες τις οικογένειες και έθεσε τις ζωές μας σε μία τροχιά που κανείς μας δεν φανταζόταν!
Ποιός θα σκέπτονταν πως, σαν έκρηξη βόμβας, θα εισέρχονταν στην καθημερινότητά μας, η ανασφάλεια, ο φόβος, η μιζέρια και η συνεχής κινδυνολογία;
Ποιός θα πίστευε πως θα βομβαρδιζόμασταν καθημερινά από τόσα δεινά, από μια απαισιοδοξία, από μια κατάσταση, που όσο και αν θέλουμε να ελέγξουμε έχει ξεφύγει από τα δικά μας χέρια. Ή μήπως όχι;
Τελικά εμείς οι ίδιοι, μπορούμε να κάνουμε κάτι για να αλλάξουμε την κατάσταση ή δεν έχουμε καμία ανάμειξη σε αυτό που συμβαίνει;
Και εδώ εισέρχεται η έννοια του εθελοντισμού, της ανιδιοτελούς προσφοράς, σαν από μηχανής θεός, γιατί μέχρι τότε κανείς δεν φανταζόταν ότι οι περισσότεροι από εμάς θα έριχναν το πανίσχυρο εγώ τους, για να βοηθήσουν τους άλλους συνανθρώπους τους....
Καμιά φορά όλοι σκεπτόμαστε αν τελικά έχει επιφέρει κάτι θετικό η κρίση, εκτός από το να εξευτελίσει και να ταπεινώσει μια ολόκληρη χώρα και ίσως αυτό το θετικό, να είναι το ότι νοιώθουμε ένα, νοιώθουμε ότι στην πραγματικότητα βρισκόμαστε στην ίδια μοίρα, ερχόμαστε πιο κοντά και έχουμε την ανάγκη να βοηθήσουμε τους συνανθρώπους μας, που μας χρειάζονται και μας έχουν ανάγκη, χωρίς όμως να περιμένουμε κάτι από αυτούς, αφού ξέρουμε ότι δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτα άλλο πέρα την ευχαρίστηση, την ευγνωμοσύνη και την αγάπη, που διαβάζουμε στα πρόσωπά τους.
Ακόμη και άνθρωποι άνεργοι, άνθρωποι που δεν διαφέρουν και πολύ από αυτούς που βοηθούν, φαίνεται πως βρίσκουν στην αλληλοβοήθεια, αυτό που πραγματικά είχαν χάσει: την υπερηφάνεια και την αξιοπρέπειά τους, καθώς παύουν να πιστεύουν πως είναι άχρηστοι για την κοινωνία, αλλά θεωρούν πως συμβάλλουν σε κάτι μεγάλο και σημαντικό! Βρίσκουν λοιπόν στον εθελοντισμό την λύση του προβλήματός τους, μια πρωτοποριακή λύση, η οποία ξεφεύγει από την έννοια του χρηματισμού, καθώς από τότε που ξέσπασε η οικονομική κρίση, ασχολούμαστε ακόμη περισσότερο με αυτά απ’ότι πριν, και η οποία βασίζεται στην ψυχή, στο συναίσθημα, στον εσωτερικό μας κόσμο.
Έτσι ο εθελοντισμός φαίνεται σαν η μόνη πράξη που μας διαφοροποιεί από την αβουλία, από την άγνοια, από το να είμαστε έρμαια των καταστάσεων και αυτών που θέλουν να μας εκμεταλλευτούν, αυτών που βασίζονται στην νωθρότητα και στον εφησυχασμό μας, στην ανάγκη μας να μείνουμε εκεί που είμαστε “καλά” και να μην προσπαθήσουμε για το καλύτερο.
Η κρίση ίσως να μας κάνει να “ξυπνήσουμε”, να καταλάβουμε πως το χρήμα είναι κάτι πρόσκαιρο, που ενέχει τον κίνδυνο να μας εγκλωβίσει σε ένα καλά στεγασμένο τρυπάκι ακινησίας, αλλά μόνο οι ηθικές αξίες είναι αυτές που μπορούν να μας σώσουν, όταν όλα τα άλλα χαθούν, όπως μας διδάσκει και ο Ευριπίδης στην “Ελένη” του!
Μήπως λοιπόν η λύση είναι ακριβώς αυτή, δηλαδή να προσπαθήσουμε να συγκροτήσουμε ήθος και ειλικρινή, τίμια προσωπικότητα, να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε προσωπικά, να μάθουμε ποιοι είμαστε, να αναθεωρήσουμε ορισμένες από τις αρχές της ζωής μας. Μόνο αν αλλάξουμε προσωπικά, μπορούμε να μάθουμε να συνυπάρχουμε και να λειτουργούμε ομαδικά. Δεν μπορούμε να περιμένουμε από τους άλλους να προσπαθούν να μας σώσουν, να αλλάξουν τον κόσμο για εμάς!
Μήπως τελικά αυτό χρειαζόμαστε, δηλαδή ιδεαλιστές, οραματιστές ανθρώπους, μιας και οι απάτες, η ατιμία, η ανειλικρίνεια, η άνοδος με αθέμιτα μέσα ευθύνονται, στην ουσία για αυτή, την οικονομική κρίση; Όμως το όραμα, η ιδέα ότι μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο είναι το κύριο γνώρισμα των νέων. Αυτοί είναι η ελπίδα, αυτοί που μπορούν να απομακρυνθούν από το διαβρωμένο χαρακτήρα των μεγάλων, να δημιουργήσουν κάτι νέο και διαφορετικό, κάτι πρωτοποριακό.
Εάν δεν προβληματιστούμε, εάν δεν κοιτάξουμε το πρόβλημα κατάματα, δεν θα το αλλάξουμε. Και επειδή εμείς οι νέοι συχνά προβληματιζόμαστε, καταλαβαίνουμε ότι όλα ξεκινούν από τον άνθρωπο, ο οποίος όταν έχει θέληση και πάθος, μπορεί να αλλάξει τα πάντα.
Πού οδεύουμε λοιπόν; Στην προσωπική αυτοσυγκρότηση.
Πού στοχεύουμε; Στην κορυφή, στο να αλλάξουμε τον κόσμο με την αξία μας, στην μετάβαση σε κάτι καλύτερο μέσα από τα χέρια μας, στην επίτευξη του τέλειου, μέσα από την ψυχή μας!!
Ζησιμοπούλου Χαρούλα